چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش

متن چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش

چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش

به هر شکسته که پیوست تازه شد جانش

پس از آن که باد صبا، موهای خوشبوی او را چین و شکن داد، هنگامی که این باد به شکسته دلان رسید، جان آنان را تازه کرد.
کجاست همنفسی تا به شرح عرضه دهم

که دل چه می کشد از روزگار هجرانش

همنفسی کجاست تا مفصلا بیان کنم که از روزگار دوری او، دل چه دردی را دارد تحمل می‌کند.
زمانه از ورق گل مثال روی تو بست

ولی ز شرم تو در غنچه کرد پنهانش

روزگار برای ساخت گلبرگ‌ گل، از چهره تو تقلید کرد ولی از خجالت روی تو، آن را در غنچه پنهان نمود.
تو خفته ای و نشد عشق را کرانه پدید

تبارک الله از این ره که نیست پایانش

تو خوابیده‌ای و حد و مرز عشق پیدا نشد. تبارک الله به این راه که پایانی ندارد.
جمال کعبه مگر عذر ره روان خواهد

که جان زنده دلان سوخت در بیابانش

جمال کعبه مگر عذر ره پویانش را بخواهد که جان زنده‌دلان در بیابان راه او سوخت.
بدین شکسته بیت الحزن که می آرد

نشان یوسف دل از چه زنخدانش

به این شکسته دل خانه غم که نشانه یوسف دل را از چاه زنخدان او می‌آورد.
بگیرم آن سر زلف و به دست خواجه دهم

که سوخت حافظ بی دل ز مکر و دستانش

آن سر زلف را می‌گیرم و به دست خواجه می‌دهم که حافظ عاشق از حیله و نیرنگ او دل‌سوخته شد.