مولانا
https://www.sherfarsi.ir/molavi/لابه-کردن-موش-مر-چغز-را-کی-بهانه-میندیش-و-در-نسیه-مینداز-انجاح-ای

متن

1. صوفیی را گفت خواجه سیم پاش

   ای قدمهای ترا جانم فراش

2. یک درم خواهی تو امروز ای شهم

   یا که فردا چاشتگاهی سه درم

3. گفت دی نیم درم راضی ترم

   زانک امروز این و فردا صد درم

4. سیلی نقد از عطاء نسیه به

   نک قفا پیشت کشیدم نقد ده

5. خاصه آن سیلی که از دست توست

   که قفا و سیلیش مست توست

6. هین بیا ای جان جان و صد جهان

   خوش غنیمت دار نقد این زمان

7. در مدزد آن روی مه از شب روان

   سرمکش زین جوی ای آب روان

8. تا لب جو خندد از آب معین

   لب لب جو سر برآرد یاسمین

9. چون ببینی بر لب جو سبزه مست

   پس بدان از دور که آنجا آب هست

10. گفت سیماهم وجوه کردگار

    که بود غماز باران سبزه زار

11. گر ببارد شب نبیند هیچ کس

    که بود در خواب هر نفس و نفس

12. تازگی هر گلستان جمیل

    هست بر باران پنهانی دلیل

13. ای اخی من خاکیم تو آبیی

    لیک شاه رحمت و وهابیی

14. آن چنان کن از عطا و از قسم

    که گه و بی گه به خدمت می رسم

15. بر لب جو من به جان می خوانمت

    می نبینم از اجابت مرحمت

16. آمدن در آب بر من بسته شد

    زانک ترکیبم ز خاکی رسته شد

17. یا رسولی یا نشانی کن مدد

    تا ترا از بانگ من آگه کند

18. بحث کردند اندرین کار آن دو یار

    آخر آن بحث آن آمد قرار

19. که به دست آرند یک رشته دراز

    تا ز جذب رشته گردد کشف راز

20. یک سری بر پای این بنده دوتو

    بست باید دیگرش بر پای تو

21. تا به هم آییم زین فن ما دو تن

    اندر آمیزیم چون جان با بدن

22. هست تن چون ریسمان بر پای جان

    می کشاند بر زمینش ز آسمان

23. چغز جان در آب خواب بیهشی

    رسته از موش تن آید در خوشی

24. موش تن زان ریسمان بازش کشد

    چند تلخی زین کشش جان می چشد

25. گر نبودی جذب موش گنده مغز

    عیش ها کردی درون آب چغز

26. باقیش چون روز برخیزی ز خواب

    بشنوی از نوربخش آفتاب

27. یک سر رشته گره بر پای من

    زان سر دیگر تو پا بر عقده زن

28. تا توانم من درین خشکی کشید

    مر ترا نک شد سر رشته پدید

29. تلخ آمد بر دل چغز این حدیث

    که مرا در عقده آرد این خبیث

30. هر کراهت در دل مرد بهی

    چون در آید از فنی نبود تهی

31. وصف حق دان آن فراست را نه وهم

    نور دل از لوح کل کردست فهم

32. امتناع پیل از سیران ببیت

    با جد آن پیلبان و بانگ هیت

33. جانب کعبه نرفتی پای پیل

    با همه لت نه کثیر و نه قلیل

34. گفتیی خود خشک شد پاهای او

    یا بمرد آن جان صول افزای او

35. چونک کردندی سرش سوی یمن

    پیل نر صد اسپه گشتی گام زن

36. حس پیل از زخم غیب آگاه بود

    چون بود حس ولی با ورود

37. نه که یعقوب نبی آن پاک خو

    بهر یوسف با همه اخوان او

38. از پدر چون خواستندش دادران

    تا برندش سوی صحرا یک زمان

39. جمله گفتندش میندیش از ضرر

    یک دو روزش مهلتی ده ای پدر

40. تا به هم در مرجها بازی کنیم

    ما درین دعوت امین و محسنیم

41. گفت این دانم که نقلش از برم

    می فروزد در دلم درد و سقم

42. این دلم هرگز نمی گوید دروغ

    که ز نور عرش دارد دل فروغ

43. آن دلیل قاطعی بد بر فساد

    وز قضا آن را نکرد او اعتداد

44. در گذشت از وی نشانی آن چنان

    که قضا در فلسفه بود آن زمان

45. این عجب نبود که کور افتد به چاه

    بوالعجب افتادن بینای راه

46. این قضا را گونه گون تصریفهاست

    چشم بندش یفعل الله ما یشاست

47. هم بداند هم نداند دل فنش

    موم گردد بهر آن مهر آهنش

48. گوییی دل گویدی که میل او

    چون درین شد هرچه افتد باش گو

49. خویش را زین هم مغفل می کند

    در عقالش جان معقل می کند

50. گر شود مات اندرین آن بوالعلا

    آن نباشد مات باشد ابتلا

51. یک بلا از صد بلااش وا خرد

    یک هبوطش بر معارجها برد

52. خام شوخی که رهانیدش مدام

    از خمار صد هزاران زشت خام

53. عاقبت او پخته و استاد شد

    جست از رق جهان و آزاد شد

54. از شراب لایزالی گشت مست

    شد ممیز از خلایق باز رست

55. ز اعتقاد سست پر تقلیدشان

    وز خیال دیده بی دیدشان

56. ای عجب چه فن زند ادراکشان

    پیش جزر و مد بحر بی نشان

57. زان بیابان این عمارت ها رسید

    ملک و شاهی و وزارتها رسید

58. زان بیابان عدم مشتاق شوق

    می رسند اندر شهادت جوق جوق

59. کاروان بر کاروان زین بادیه

    می رسد در هر مسا و غادیه

60. آید و گیرد وثاق ما گرو

    که رسیدم نوبت ما شد تو رو

61. چون پسر چشم خرد را بر گشاد

    زود بابا رخت بر گردون نهاد

62. جاده شاهست آن زین سو روان

    وآن از آن سو صادران و واردان

63. نیک بنگر ما نشسته می رویم

    می نبینی قاصد جای نویم

64. بهر حالی می نگیری راس مال

    بلک از بهر غرض ها در مآل

65. پس مسافر این بود ای ره پرست

    که مسیر و روش در مستقبلست

66. هم چنانک از پرده دل بی کلال

    دم به دم در می رسد خیل خیال

67. گر نه تصویرات از یک مغرس اند

    در پی هم سوی دل چون می رسند

68. جوق جوق اسپاه تصویرات ما

    سوی چشمه دل شتابان از ظما

69. جره ها پر می کنند و می روند

    دایما پیدا و پنهان می شوند

70. فکرها را اختران چرخ دان

    دایر اندر چرخ دیگر آسمان

71. سعد دیدی شکر کن ایثار کن

    نحس دیدی صدقه و استغفار کن

72. ما کییم این را بیا ای شاه من

    طالعم مقبل کن و چرخی بزن

73. روح را تابان کن از انوار ماه

    که ز آسیب ذنب جان شد سیاه

74. از خیال و وهم و ظن بازش رهان

    از چه و جور رسن بازش رهان

75. تا ز دلداری خوب تو دلی

    پر بر آرد بر پرد ز آب و گلی

76. ای عزیز مصر و در پیمان درست

    یوسف مظلوم در زندان تست

77. در خلاص او یکی خوابی ببین

    زود که الله یحب المحسنین

78. هفت گاو لاغری پر گزند

    هفت گاو فربهش را می خورند

79. هفت خوشه خشک زشت ناپسند

    سنبلات تازه اش را می چرند

80. قحط از مصرش بر آمد ای عزیز

    هین مباش ای شاه این را مستجیز

81. یوسفم در حبس تو ای شه نشان

    هین ز دستان زنانم وا رهان

82. از سوی عرشی که بودم مربط او

    شهوت مادر فکندم که اهبطوا

83. پس فتادم زان کمال مستتم

    از فن زالی به زندان رحم

84. روح را از عرش آرد در حطیم

    لاجرم کید زنان باشد عظیم

85. اول و آخر هبوط من ز زن

    چونک بودم روح و چون گشتم بدن

86. بشنو این زاری یوسف در عثار

    یا بر آن یعقوب بی دل رحم آر

87. ناله از اخوان کنم یا از زنان

    که فکندندم چو آدم از جنان

88. زان مثال برگ دی پژمرده ام

    کز بهشت وصل گندم خورده ام

89. چون بدیدم لطف و اکرام ترا

    وآن سلام سلم و پیغام ترا

90. من سپند از چشم بد کردم پدید

    در سپندم نیز چشم بد رسید

91. دافع هر چشم بد از پیش و پس

    چشم های پر خمار تست و بس

92. چشم بد را چشم نیکویت شها

    مات و مستاصل کند نعم الدوا

93. بل ز چشمت کیمیاها می رسد

    چشم بد را چشم نیکو می کند

94. چشم شه بر چشم باز دل زدست

    چشم بازش سخت با همت شدست

95. تا ز بس همت که یابید از نظر

    می نگیرد باز شه جز شیر نر

96. شیر چه کان شاه باز معنوی

    هم شکار تست و هم صیدش توی

97. شد صفیر باز جان در مرج دین

    نعره های لا احب الافلین

98. باز دل را که پی تو می پرید

    از عطای بی حدت چشمی رسید

99. یافت بینی بوی و گوش از تو سماع

    هر حسی را قسمتی آمد مشاع

100. هر حسی را چون دهی ره سوی غیب

     نبود آن حس را فتور مرگ و شیب

101. مالک الملکی به حس چیزی دهی

     تا که بر حس ها کند آن حس شهی