مولانا
https://www.sherfarsi.ir/molavi/مکرر-کردن-برادران-پند-دادن-بزرگین-را-و-تاب-ناآوردن-او-آن-پند-را-و

متن

1. آن دو گفتندش که اندر جان ما

   هست پاسخ ها چو نجم اندر سما

2. گر نگوییم آن نیاید راست نرد

   ور بگوییم آن دلت آید به درد

3. هم چو چغزیم اندر آب از گفت الم

   وز خموشی اختناقست و سقم

4. گر نگوییم آتشی را نور نیست

   ور بگوییم آن سخن دستور نیست

5. در زمان برجست کای خویشان وداع

   انما الدنیا و ما فیها متاع

6. پس برون جست او چو تیری از کمان

   که مجال گفت کم بود آن زمان

7. اندر آمد مست پیش شاه چین

   زود مستانه ببوسید او زمین

8. شاه را مکشوف یک یک حالشان

   اول و آخر غم و زلزالشان

9. میش مشغولست در مرعای خویش

   لیک چوپان واقفست از حال میش

10. کلکم راع بداند از رمه

    کی علف خوارست و کی در ملحمه

11. گرچه در صورت از آن صف دور بود

    لیک چون دف در میان سور بود

12. واقف از سوز و لهیب آن وفود

    مصلحت آن بد که خشک آورده بود

13. در میان جانشان بود آن سمی

    لک قاصد کرده خود را اعجمی

14. صورت آتش بود پایان دیگ

    معنی آتش بود در جان دیگ

15. صورتش بیرون و معنیش اندرون

    معنی معشوق جان در رگ چو خون

16. شاه زاده پیش شه زانو زده

    ده معرف شارح حالش شده

17. گرچه شه عارف بد از کل پیش پیش

    لیک می کردی معرف کار خویش

18. در درون یک ذره نور عارفی

    به بود از صد معرف ای صفی

19. گوش را رهن معرف داشتن

    آیت محجوبیست و حزر و ظن

20. آنک او را چشم دل شد دیدبان

    دید خواهد چشم او عین العیان

21. با تواتر نیست قانع جان او

    بل ز چشم دل رسد ایقان او

22. پس معرف پیش شاه منتجب

    در بیان حال او بگشود لب

23. گفت شاها صید احسان توست

    پادشاهی کن که بی بیرون شوست

24. دست در فتراک این دولت زدست

    بر سر سرمست او بر مال دست

25. گفت شه هر منصبی و ملکتی

    که التماسش هست یابد این فتی

26. بیست چندان ملک کو شد زان بری

    بخشمش اینجا و ما خود بر سری

27. گفت تا شاهیت در وی عشق کاشت

    جز هوای تو هوایی کی گذاشت

28. بندگی تش چنان درخورد شد

    که شهی اندر دل او سرد شد

29. شاهی و شه زادگی در باختست

    از پی تو در غریبی ساختست

30. صوفیست انداخت خرقه وجد در

    کی رود او بر سر خرقه دگر

31. میل سوی خرقه داده و ندم

    آنچنان باشد که من مغبون شدم

32. باز ده آن خرقه این سو ای قرین

    که نمی ارزید آن یعنی بدین

33. دور از عاشق که این فکر آیدش

    ور بیاید خاک بر سر بایدش

34. عشق ارزد صد چو خرقه کالبد

    که حیاتی دارد و حس و خرد

35. خاصه خرقه ملک دنیا کابترست

    پنج دانگ مستیش درد سرست

36. ملک دنیا تن پرستان را حلال

    ما غلام ملک عشق بی زوال

37. عامل عشقست معزولش مکن

    جز به عشق خویش مشغولش مکن

38. منصبی کانم ز رؤیت محجبست

    عین معزولیست و نامش منصبست

39. موجب تاخیر اینجا آمدن

    فقد استعداد بود و ضعف فن

40. بی ز استعداد در کانی روی

    بر یکی حبه نگردی محتوی

41. هم چو عنینی که بکری را خرد

    گرچه سیمین بر بود کی بر خورد

42. چون چراغی بی ز زیت و بی فتیل

    نه کثیرستش ز شمع و نه قلیل

43. در گلستان اندر آید اخشمی

    کی شود مغزش ز ریحان خرمی

44. هم چو خوبی دلبری مهمان غر

    بانگ چنگ و بربطی در پیش کر

45. هم چو مرغ خاک که آید در بحار

    زان چه یابد جز هلاک و جز خسار

46. هم چو بی گندم شده در آسیا

    جز سپیدی ریش و مو نبود عطا

47. آسیای چرخ بر بی گندمان

    موسپیدی بخشد و ضعف میان

48. لیک با باگندمان این آسیا

    ملک بخش آمد دهد کار و کیا

49. اول استعداد جنت بایدت

    تا ز جنت زندگانی زایدت

50. طفل نو را از شراب و از کباب

    چه حلاوت وز قصور و از قباب

51. حد ندارد این مثل کم جو سخن

    تو برو تحصیل استعداد کن

52. بهر استعداد تا اکنون نشست

    شوق از حد رفت و آن نامد به دست

53. گفت استعداد هم از شه رسد

    بی ز جان کی مستعد گردد جسد

54. لطف های شه غمش را در نوشت

    شد که صید شه کند او صید گشت

55. هر که در اشکار چون تو صید شد

    صید را ناکرده قید او قید شد

56. هرکه جویای امیری شد یقین

    پیش از آن او در اسیری شد رهین

57. عکس می دان نقش دیباجه جهان

    نام هر بنده جهان خواجه جهان

58. ای تن کژ فکرت معکوس رو

    صد هزار آزاد را کرده گرو

59. مدتی بگذار این حیلت پزی

    چند دم پیش از اجل آزاد زی

60. ور در آزادیت چون خر راه نیست

    هم چو دلوت سیر جز در چاه نیست

61. مدتی رو ترک جان من بگو

    رو حریف دیگری جز من بجو

62. نوبت من شد مرا آزاد کن

    دیگری را غیر من داماد کن

63. ای تن صدکاره ترک من بگو

    عمر من بردی کسی دیگر بجو