مولانا
https://www.sherfarsi.ir/molavi/وسوسه-ای-کی-پادشاه-زاده-را-پیدا-شد-از-سبب-استغنایی-و-کشفی-کی-از-ش

متن

1. چون مسلم گشت بی بیع و شری

   از درون شاه در جانش جری

2. قوت می خوردی ز نور جان شاه

   ماه جانش هم چو از خورشید ماه

3. راتبه جانی ز شاه بی ندید

   دم به دم در جان مستش می رسید

4. آن نه که ترسا و مشرک می خورند

   زان غذایی که ملایک می خورند

5. اندرون خویش استغنا بدید

   گشت طغیانی ز استغنا پدید

6. که نه من هم شاه و هم شه زاده ام

   چون عنان خود بدین شه داده ام

7. چون مرا ماهی بر آمد با لمع

   من چرا باشم غباری را تبع

8. آب در جوی منست و وقت ناز

   ناز غیر از چه کشم من بی نیاز

9. سر چرا بندم چو درد سر نماند

   وقت روی زرد و چشم تر نماند

10. چون شکرلب گشته ام عارض قمر

    باز باید کرد دکان دگر

11. زین منی چون نفس زاییدن گرفت

    صد هزاران ژاژ خاییدن گرفت

12. صد بیابان زان سوی حرص و حسد

    تا بدان جا چشم بد هم می رسد

13. بحر شه که مرجع هر آب اوست

    چون نداند آنچ اندر سیل و جوست

14. شاه را دل درد کرد از فکر او

    ناسپاسی عطای بکر او

15. گفت آخر ای خس واهی ادب

    این سزای داد من بود ای عجب

16. من چه کردم با تو زین گنج نفیس

    تو چه کردی با من از خوی خسیس

17. من ترا ماهی نهادم در کنار

    که غروبش نیست تا روز شمار

18. در جزای آن عطای نور پاک

    تو زدی در دیده من خار و خاک

19. من ترا بر چرخ گشته نردبان

    تو شده در حرب من تیر و کمان

20. درد غیرت آمد اندر شه پدید

    عکس درد شاه اندر وی رسید

21. مرغ دولت در عتابش بر طپید

    پرده آن گوشه گشته بر درید

22. چون درون خود بدید آن خوش پسر

    از سیه کاری خود گرد و اثر

23. از وظیفه لطف و نعمت کم شده

    خانه شادی او پر غم شده

24. با خود آمد او ز مستی عقار

    زان گنه گشته سرش خانه خمار

25. خورده گندم حله زو بیرون شده

    خلد بر وی بادیه و هامون شده

26. دید کان شربت ورا بیمار کرد

    زهر آن ما و منیها کار کرد

27. جان چون طاوس در گل زار ناز

    هم چو چغدی شد به ویرانه مجاز

28. هم چو آدم دور ماند او از بهشت

    در زمین می راند گاوی بهر کشت

29. اشک می راند او کای هندوی زاو

    شیر را کردی اسیر دم گاو

30. کردی ای نفس بد بارد نفس

    بی حفاظی با شه فریادرس

31. دام بگزیدی ز حرص گندمی

    بر تو شد هر گندم او کزدمی

32. در سرت آمد هوای ما و من

    قید بین بر پای خود پنجاه من

33. نوحه می کرد این نمط بر جان خویش

    که چرا گشتم ضد سلطان خویش

34. آمد او با خویش و استغفار کرد

    با انابت چیز دیگر یار کرد

35. درد کان از وحشت ایمان بود

    رحم کن کان درد بی درمان بود

36. مر بشر را خود مبا جامه درست

    چون رهید از صبر در حین صدر جست

37. مر بشر را پنجه و ناخن مباد

    که نه دین اندیشد آنگه نه سداد

38. آدمی اندر بلا کشته بهست

    نفس کافر نعمتست و گمرهست