در سیرت پادشاهان حکایت پنجم
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/در-سیرت-پادشاهان-حکایت-پنجم

متن در سیرت پادشاهان حکایت پنجم

1. سرهنگزاده ای را بر در سرای اغلمش دیدم که عقل و کیاستی و فهم و فراستی زایدالوصف داشت هم از عهد خردی آثار بزرگی در ناصیه او پیدا

2. بالای سرش ز هوشمندی

   میتافت ستاره بلندی

3. فی الجمله مقبول نظر سلطان آمد که جمال صورت و کمال معنی داشت و حکما گفته اند توانگری بهنرست نه بمال و بزرگی به عقلست نه بسال ابنای جنس او بر وی حسد بردند و بخیانتش متهم کردند و در کشتن او سعی بیفایده نمودند

4. دشمن چه کند چو مهربان باشد دوست

5. ملک پرسید که موجب خصمی اینان در حق تو چیست گفت در سایه دولت خداوندی دام ملکه همگنانرا راضی کردم مگر حسود را که راضی نمیشود الا بزوال نعمت من و اقبال دولت خداوندی باد

6. توانم آنکه نیازارم اندرون کسی

   حسود را چه کنم کو ز خود برنج درست

7. بمیر تا برهی ای حسود کین رنجیست

   که از مشقت آن جز به مرگ نتوان رست

8. شوربختان بآرزو خواهند

   مقبلان را زوال نعمت و جاه

9. گر نبیند بروز شیره چشم

   چشمه آفتاب را چه گناه

10. راست خواهی هزار چشم چنان

    کور بهتر که آفتاب سیاه