در فضیلت قناعت حکایت سیزدهم
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/در-فضیلت-قناعت-حکایت-سیزدهم

متن در فضیلت قناعت حکایت سیزدهم

1. خشکسالی در اسکندریه عنان طاقت درویش از دست رفته بود و درهای آسمان بر زمین بسته و فریاد اهل زمین بآسمان پیوسته

2. نماند جانور از وحش و طیر و ماهی و مور

   که بر فلک نشد از بیمرادی افغانش

3. عجب که دود دل خلق جمع می نشود

   که ابر گردد و سیلاب دیده بارانش

4. در چنین سالی مخنثی دور از دوستان که سخن در وصف او ترک ادبست خاصه در حضرت بزرگان و بطریق اهمال از آن درگذشتن هم نشاید که طایفه ای بر عجز گوینده حمل کنند بر این دو بیت اختصار کنیم که اندکی دلیل بسیاری باشد و مشتی نمودار خرواری

5. گر تتر بکشد این مخنث را

   تتری را دگر نباید کشت

6. چند باشد چو جسر بغدادش

   آب در زیر و آدمی بر پشت

7. چنین شخصی که یک طرف از نعت او شنیدی در آن سال نعمتی بیکران داشت تنگدستانرا سیم و زر دادی و مسافرانرا سفره نهادی

8. گروهی درویشان از جو ز فاقه بجان آمده بودند آهنگ دعوت او کردند و مشاورت به من آوردند سر از موافقت باز زدم و گفتم

9. نخورد شیر نیمخورده سگ

   ور بمیرد بسختی اندر غار

10. تن به بیچارگی و گرسنگی

    بنه و دست پیش سفله مدار

11. گر فریدون شود بنعمت و ملک

    بیهنر را به هیچ کس مشمار

12. پرنیان و نسیچ بر نااهل

    لاجورد و طلاست بر دیوار