درد عشقی کشیده ام که مپرس

متن درد عشقی کشیده ام که مپرس

درد عشقی کشیده ام که مپرس

زهر هجری چشیده ام که مپرس

درد عشقی را تحمل کرده‌ام که نگو و نپرس! تلخی دوری‌ای را تجربه کرده‌ام که نگو و نپرس!
گشته ام در جهان و آخر کار

دلبری برگزیده ام که مپرس

دنیا را گردیده‌ام و دست آخر، یاری انتخاب کرده‌ام که نگو و نپرس!
آن چنان در هوای خاک درش

می رود آب دیده ام که مپرس

در آرزوی خاک درگاهش، آنچنان اشک می‌ریزم که نگو و ونپرس!
من به گوش خود از دهانش دوش

سخنانی شنیده ام که مپرس

دیشب من با گوش خودم، سخنانی از زبان او شنیده‌ام که نگو و نپرس!
سوی من لب چه می گزی که مگوی

لب لعلی گزیده‌ام که مپرس

چرا با گزیدن لب، من را از بازگو کردن منع می‌کنی؟ لبان سرخ رنگی را بوسیده‌ام که نگو و نپرس!
بی تو در کلبه گدایی خویش

رنج هایی کشیده ام که مپرس

دور از تو در کلبه فقیرانه خود سختی‌هایی کشیده‌ام که نگو و نپرس!
همچو حافظ غریب در ره عشق

به مقامی رسیده ام که مپرس

همانند حافظ، غریبانه در راه عشق، به حالات و مقاماتی رسیده‌ام که نگو و نپرس!