مولانا
https://www.sherfarsi.ir/molavi/بیست-و-ششم

متن

1. ای جان مرا از غم و اندیشه خریده

   جان را بستم در گل و گلزار کشیده

2. دیده که جهان از نظرش دور فتاده ست

   نادیده بیاورده دگرباره بدیده

3. جان را سبکی داده و ببریده ز اشغال

   تا دررسد اندر هوس خویش جریده

4. جولاهه کی باشد که دهی سطنت او را

   پا در چه اندیشه و سودا بتنیده

5. آن کس که ز باغت خرد انگور فشارد

   شیرین بودش لاجرم ای دوست عقیده

6. آن روز که هر باغ بسوزد ز خزانها

   باشند درختان تو از میوه خمیده

7. جان را زند آ باغ صلاهای تعالوا

   جان در تن پرخون پر از ریم خزیده

8. چون گنج برآزین حدث ای جان و جهان گیر

   در گوش کن این پند من ای گوشه گزیده

9. پیسه رسنست این شب و این روز حذر کن

   کز پیسه رسن ترسد هر مار گزیده

10. این گردن ما زین رسن پیسه ایام

    کی گردد چون گردن احرار رهیده

11. از بولهب و جفتی او چونک ببریم

    بینیم ز خود حبل مسد را سکلیده

12. بی فصل خزان گلشن ارواح شکفته

    بی کام و دهان هر فرس روح چریده

13. افسار گسسته فرس و رفته به صحرا

    مرعا و قرو دیده و ازهار دمیده

14. ترجیع کنم تا که سر رشته بیابند

    مستان همه از بهر چنین گنج خرابند

15. باد آمد و با بید همی گوید هی هی

    این جنبش و این شورش و این رقص تو تا کی

16. می گوید آن بید بدان باد ز خود پرس

    ای برده مرا از سرو ای داده مرا می

17. اندر تن من یک رگ هشیار نماندست

    ای رفته می عشق تو اندر رگ و در پی

18. از مردم هشیار بجو قصه و تاریخ

    کین سابقه کی آمد وان خاتمه تا کی

19. آن ترک سلامم کند و گوید کیسن

    گویم که خمش کن که نه کی دانم و نی بی

20. آن معتزلی پرسد معدوم نه شی ء است

    بیخود بر من شیی بود و با خود لاشی

21. لب بر لب دلدار چو خواهی که نهی تو

    از خویش تهی باش بیاموز ازان نی

22. اندیشه مرا برد سحرگاه به باغی

    باغی که برون نیست ز دنیا و نه در وی

23. پرسیدم کای باغ عجایب تو چه باغی

    گفت آنک نترسم ز زمستان و نه از دی

24. نزدیکم و دورم ز تو چون ماه و چو خورشید

    وین دور نماند چو کند راه خدا طی

25. گیرم که نبینی به نظر چشمه خورشید

    نی گرمیت از شمس بدافسردگی از فی

26. هین دور شو از سردی و بفزای ز گرمی

    تا صیف شود بهمنت و رشد شود غنی

27. خورشید نماید خبر بی دم و بی حرف

    بربند لب از ابجد و از هوز و حطی

28. ترجیع سوم را چو سرآغاز نهادیم

    بس مرغ نهان را که پر و بال گشادیم

29. برجه که رسیدند رسولان بهاری

    انگیخت شکاران تو آن شاه شکاری

30. از دشت عدم تا بوجودست بسی راه

    آموخت عدم را شه الاقی و سواری

31. در باغ زهر گور یکی مرده برآمد

    بنگر به عزیزان که برستند ز خواری

32. در زلزلت الارض خدا گفت زمین را

    امرزو کنم زنده هر آن مرده که داری

33. ابرش عوض آب همی روح فشاند

    تو شرم نداری که بنالی ز نزاری