مولانا
https://www.sherfarsi.ir/molavi/معجزه-هود-علیه-السلام-در-تخلص-م-منان-امت-به-وقت-نزول-باد

متن

1. مؤمنان از دست باد ضایره

   جمله بنشستند اندر دایره

2. یاد طوفان بود و کشتی لطف هو

   بس چنین کشتی و طوفان دارد او

3. پادشاهی را خدا کشتی کند

   تا به حرص خویش بر صفها زند

4. قصد شه آن نه که خلق آمن شوند

   قصدش آنک ملک گردد پای بند

5. آن خراسی می دود قصدش خلاص

   تا بیابد او ز زخم آن دم مناص

6. قصد او آن نه که آبی بر کشد

   یاکه کنجد را بدان روغن کند

7. گاو بشتابد ز بیم زخم سخت

   نه برای بردن گردون و رخت

8. لیک دادش حق چنین خوف وجع

   تا مصالح حاصل آید در تبع

9. هم چنان هر کاسبی اندر دکان

   بهر خود کوشد نه اصلاح جهان

10. هر یکی بر درد جوید مرهمی

    در تبع قایم شده زین عالمی

11. حق ستون این جهان از ترس ساخت

    هر یکی از ترس جان در کار باخت

12. حمد ایزد را که ترسی را چنین

    کرد او معمار و اصلاح زمین

13. این همه ترسنده اند از نیک و بد

    هیچ ترسنده نترسد خود ز خود

14. پس حقیقت بر همه حاکم کسیست

    که قریبست او اگر محسوس نیست

15. هست او محسوس اندر مکمنی

    لیک محسوس حس این خانه نی

16. آن حسی که حق بر آن حس مظهرست

    نیست حس این جهان آن دیگرست

17. حس حیوان گر بدیدی آن صور

    بایزید وقت بودی گاو و خر

18. آنک تن را مظهر هر روح کرد

    وآنک کشتی را براق نوح کرد

19. گر بخواهد عین کشتی را به خو

    او کند طوفان تو ای نورجو

20. هر دمت طوفان و کشتی ای مقل

    با غم و شادیت کرد او متصل

21. گر نبینی کشتی و دریا به پیش

    لرزها بین در همه اجزای خویش

22. چون نبیند اصل ترسش را عیون

    ترس دارد از خیال گونه گون

23. مشت بر اعمی زند یک جلف مست

    کور پندارد لگدزن اشترست

24. زانک آن دم بانگ اشتر می شنید

    کور را گوشست آیینه نه دید

25. باز گوید کور نه این سنگ بود

    یا مگر از قبه پر طنگ بود

26. این نبود و او نبود و آن نبود

    آنک او ترس آفرید اینها نمود

27. ترس و لرزه باشد از غیری یقین

    هیچ کس از خود نترسد ای حزین

28. آن حکیمک وهم خواند ترس را

    فهم کژ کردست او این درس را

29. هیچ وهمی بی حقیقت کی بود

    هیچ قلبی بی صحیحی کی رود

30. کی دروغی قیمت آرد بی ز راست

    در دو عالم هر دروغ از راست خاست

31. راست را دید او رواجی و فروغ

    بر امید آن روان کرد او دروغ

32. ای دروغی که ز صدقت این نواست

    شکر نعمت گو مکن انکار راست

33. از مفلسف گویم و سودای او

    یا ز کشتیها و دریاهای او

34. بل ز کشتیهاش کان پند دلست

    گویم از کل جزو در کل داخلست

35. هر ولی را نوح و کشتیبان شناس

    صحبت این خلق را طوفان شناس

36. کم گریز از شیر و اژدرهای نر

    ز آشنایان و ز خویشان کن حذر

37. در تلاقی روزگارت می برند

    یادهاشان غایبی ات می چرند

38. چون خر تشنه خیال هر یکی

    از قف تن فکر را شربت مکی

39. نشف کرد از تو خیال آن وشات

    شبنمی که داری از بحر الحیات

40. پس نشان نشف آب اندر غصون

    آن بود کان می نجنبد در رکون

41. عضو حر شاخ تر و تازه بود

    می کشی هر سو کشیده می شود

42. گر سبد خواهی توانی کردنش

    هم توانی کرد چنبر گردنش

43. چون شد آن ناشف ز نشف بیخ خود

    ناید آن سویی که امرش می کشد

44. پس بخوان قاموا کسالی از نبی

    چون نیابد شاخ از بیخش طبی

45. آتشین است این نشان کوته کنم

    بر فقیر و گنج و احوالش زنم

46. آتشی دیدی که سوزد هر نهال

    آتش جان بین کزو سوزد خیال

47. نه خیال و نه حقیقت را امان

    زین چنین آتش که شعله زد ز جان

48. خصم هر شیر آمد و هر روبه او

    کل شی ء هالک الا وجهه

49. در وجوه وجه او رو خرج شو

    چون الف در بسم در رو درج شو

50. آن الف در بسم پنهان کرد ایست

    هست او در بسم و هم در بسم نیست

51. هم چنین جمله حروف گشته مات

    وقت حذف حرف از بهر صلات

52. از صله ست و بی و سین زو وصل یافت

    وصل بی و سین الف را بر نتافت

53. چونک حرفی برنتابد این وصال

    واجب آید که کنم کوته مقال

54. چون یکی حرفی فراق سین و بیست

    خامشی اینجا مهمتر واجبیست

55. چون الف از خود فنا شد مکتنف

    بی و سین بی او همی گویند الف

56. ما رمیت اذ رمیت بی ویست

    هم چنین قال الله از صمتش بجست

57. تا بود دارو ندارد او عمل

    چونک شد فانی کند دفع علل

58. گر شود بیشه قلم دریا مداد

    مثنوی را نیست پایانی امید

59. چارچوب خشت زن تا خاک هست

    می دهد تقطیع شعرش نیز دست

60. چون نماند خاک و بودش جف کند

    خاک سازد بحر او چون کف کند

61. چون نماند بیشه و سر در کشد

    بیشه ها از عین دریا سر کشد

62. بهر این گفت آن خداوند فرج

    حدثوا عن بحرنا اذ لا حرج

63. باز گرد از بحر و رو در خشک نه

    هم ز لعبت گو که کودک راست به

64. تا ز لعبت اندک اندک در صبا

    جانش گردد با یم عقل آشنا

65. عقل از آن بازی همی یابد صبی

    گرچه با عقلست در ظاهر ابی

66. کودک دیوانه بازی کی کند

    جزو باید تا که کل را فی کند