در اخلاق درویشان حکایت بیست و سوم
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/در-اخلاق-درویشان-حکایت-بیست-و-سوم

متن در اخلاق درویشان حکایت بیست و سوم

1. بخشایش الهی گم شده ای را در مناهی چراغ توفیق فرا راه داشت تا بحلقه اهل تحقیق درآمد بیمن قدم درویشان و صدق نفس ایشان ذمایم اخلاقش بجمائد مبدل گشت

2. دست از هوا و هوس کوتاه کرد و زبان طاعنان در حق او همچنان دراز که بر قاعده اولست و زهد و صلاحش نامعول

3. بعذر و توبه توان رستن از عذاب خدای

   ولیک می نتوان از زبان مردم رست

4. طاقت جور زبانها نیاورد و شکایت پیش پیر طریقت برد جوابش داد که شکر این نعمت چگونه گزاری که بهتر از آنی که همی پندارندت

5. چند گوئی که بداندیش و حسود

   عیب گویان من مسکینند

6. گه بخون ریختنم برخیزند

   گه ببد خواستنم بنشینند

7. نیک باشی و بدت گوید خلق

   به که بد باشی و نیکت بینند

8. لیکن مرا که حسن ظن همگنان در حق من به کمالست و من در عین نقصان روا باشد اندیشه بردن و تیمار خوردن

9. گر آنها که میگفتی کردمی

   نکو سیرت و پارسا بودمی

10. انی لمستتر من عین جیرانی

    وللله یعلم اسراری و اعلانی

11. در بسته بروی خود ز مردم

    تا عیب نگسترند ما را

12. در بسته چه سود و عالم الغیب

    دانای نهان و آشکارا