در اخلاق درویشان حکایت هفدهم
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/در-اخلاق-درویشان-حکایت-هفدهم

متن در اخلاق درویشان حکایت هفدهم

1. پیاده ای سر و پا برهنه با کاروان حجاز از کوفه بدرآمد و همراه ما شد و معلومی نداشت خرامان همی رفت و میگفت

2. نه بر استری سوارم نه چو اشتر زیر بارم

   نه خداوند رعیت نه غلام شهریارم

3. غم موجود و پریشانی معدوم ندارم

   نفسی میزنم آسوده و عمری میگذارم

4. اشترسواری گفتش ای درویش کجا میروی برگرد که بسختی بمیری نشنید و قدم در بیابان نهاد و برفت چون به نخله محمود رسیدیم توانگر را اجل فرا رسید درویش ببالینش فراز آمد و گفت ما به سختی نمردیم و تو بر بختی بمردی

5. شخصی همه شب بر سر بیمار گریست

   چون روز شد او بمرد و بیمار زیست

6. ای بسا اسب تیزرو که بماند

   که خر لنگ جان بمنزل برد

7. بس که در خاک تندرستان را

   دفن کردیم و زخم خورده نمرد