در عزت نفس
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/در-عزت-نفس

متن در عزت نفس

1. گویند سعدیا به چه بطال مانده ای

   سختی مبر که وجه کفافت معینست

2. این دست سلطنت که تو داری به ملک شعر

   پای ریاضتت به چه در قید دامنست

3. یکچند اگر مدیح کنی کامران شوی

   صاحب هنر که مال ندارد تغابنست

4. بی زر میسرت نشود کام دوستان

   چون کام دوستان ندهی کام دشمنست

5. آری مثل به کرکس مردارخور زدند

   سیمرغ را که قاف قناعت نشیمنست

6. از من نیاید آنکه به دهقان و کدخدای

   حاجت برم که فعل گدایان خرمنست

7. گر گوییم که سوزنی از سفله ای بخواه

   چون خارپشت بر بدنم موی سوزنست

8. گفتی رضای دوست میسر شود به سیم

   این هم خلاف معرفت و رای روشنست

9. صد گنج شایگان به بهای جوی هنر

   منت بر آنکه می دهد و حیف بر منست

10. کز جور شاهدان بر منعم برند عجز

    من فارغم که شاهد من منعم منست

11. ره نمودن به خیر ناکس را

    پیش اعمی چراغ داشتنست

12. نیکویی با بدان و بی ادبان

    تخم در شوره بوم کاشتنست

13. دشمن اگر دوست شود چند بار

    صاحب عقلش نشمارد به دوست

14. مار همانست به سیرت که هست

    ورچه به صورت به در آید ز پوست

15. دهل را کاندرون زندان بادست

    به گردون می رسد فریادش از پوست

16. چرا درد نهانی برد باید

    رها کن تا بداند دشمن و دوست

17. ماه را دید مرغ شب پره گفت

    شاهدت روی و دلپذیرت خوست

18. وینکه خلق آفتاب خوانندش

    راست خواهی به چشم من نه نکوست

19. گفت خاموش کن که من نکنم

    دشمنی با وی از برای تو دوست

20. خواست تا عیبم کند پرورده بیگانگان

    لاغری بر من گرفت آن کز گدایی فربهست

21. گرچه درویشم بحمدالله مخنث نیستم

    شیر اگر مفلوج باشد همچنان از سگ بهست

22. ای نفس چون وظیفه روزی مقررست

    آزاد باش تا نفسی روزگار هست

23. از پیری و شکستگیت هیچ باک نیست

    چون دولت جوان خداوندگار هست

24. در سرای به هم کرده از پس پرده

    مباش غره که هیچ آفریده واقف نیست

25. از آن بترس که مکنون غیب می داند

    گرش بلند بخوانی وگر نهفته یکیست

26. شهی که پاس رعیت نگاه می دارد

    حلال باد خراجش که مزد چوپانیست

27. وگرنه راعی خلقست زهرمارش باد

    که هر چه می خورد او جزیت مسلمانیست

28. صاحب کمال را چه غم از نقص مال و جاه

    چون ماه پیکری که برو سرخ و زرد نیست

29. مردی که هیچ جامه ندارد به اتفاق

    بهتر ز جامه ای که درو هیچ مرد نیست

30. ضرورتست به توبیخ با کسی گفتن

    که پند مصلحت آموز کاربندش نیست

31. اگر به لطف به سر می رود به قهر مگوی

    که هر چه سر نکشد حاجت کمندش نیست

32. اگر خود بردرد پیشانی پیل

    نه مردست آنکه در وی مردمی نیست

33. بنی آدم سرشت از خاک دارد

    اگر خاکی نباشد آدمی نیست

34. در حدود ری یکی دیوانه بود

    سال و مه کردی به کوه و دشت گشت

35. در بهار و دی به سالی یک دو بار

    آمدی در قلب شهر از طرف دشت

36. گفت ای آنان که تان آماده بود

    گاه قرب و بعد این زرینه طشت

37. توزی و کتان به گرما پنج و شش

    قندز و قاقم به سرما هفت و هشت

38. گر شما را بانوایی بد چه شد

    ور که ما را بینوایی بد چه گشت

39. راحت هستی و رنج نیستی

    بر شما بگذشت و بر ما هم گذشت

40. بیا که پرده برانداختم ز صورت حال

    من آن نیم که سخن در غلاف خواهم گفت

41. دعای خیر تو گویم گرم نواخت کنی

    وگر خلاف کنی بر خلاف خواهم گفت

42. به تماشای میوه راضی شو

    ای که دستت نمی رسد بر شاخ

43. گر مرا نیز دسترس بودی

    بارگه کردمی و صفه و کاخ

44. و آدمی را که دست تنگ بود

    نتواند نهاد پای فراخ

45. چه سود از دزدی آنگه توبه کردن

    که نتوانی کمند انداخت بر کاخ

46. بلند از میوه گو کوتاه کن دست

    که کوته خود ندارد دست بر شاخ

47. شنیدم که بیوه زنی دردمند

    همی گفت و رخ بر زمین می نهاد

48. هر آن کدخدا را که بر بیوه زن

    ترحم نباشد زنش بیوه باد