رباعیات ۶
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/رباعیات-۶

متن رباعیات ۶

1. آن خال حسن که دیدمی خالی شد

   وان لعبت با جمال جمالی شد

2. چال زنخش که جان درو می آسود

   تا ریش برآورد سیه چالی شد

3. *****

4. دانی که چرا بر دهنم راز آمد

   مرغ دلم از درون به پرواز آمد

5. از من نه عجب که هاون رویین تن

   از یار جفا دید و به آواز آمد

6. *****

7. روزی نظرش بر من درویش آمد

   دیدم که معلم بداندیش آمد

8. نگذاشت که آفتاب بر من تابد

   آن سایه گران چو ابر در پیش آمد

9. *****

10. گفتم شب وصل و روز تعطیل آمد

    کان شوخ دوان دوان به تعجیل آمد

11. گفتم که نمی نهی رخی بر رخ من

    گفتا برو ابلهی مکن پیل آمد

12. *****

13. وقت گل و روز شادمانی آمد

    آن شد که به سرما نتوانی آمد

14. رفت آنکه دلت به مهر ما گرم نبود

    سرما شد و وقت مهربانی آمد

15. *****

16. در چشم من آمد آن سهی سرو بلند

    بربود دلم ز دست و در پای افکند

17. ای دیده شوخ می برد دل به کمند

    خواهی که به کس دل ندهی دیده ببند

18. *****

19. در خرقه توبه آمدم روزی چند

    چشمم به دهان واعظ و گوش به پند

20. ناگاه بدیدم آن سهی سرو بلند

    وز یاد برفتم سخن دانشمند

21. *****

22. گویند مرو در پی آن سرو بلند

    انگشت نمای خلق بودن تا چند

23. بی فایده پندم مده ای دانشمند

    من چون نروم که می برندم به کمند

24. *****

25. کس با تو عدو محاربت نتواند

    زیرا که گرفتار کمندت ماند

26. نه دل دهدش که با تو شمشیر زند

    نه صبر کها ز تو روی برگرداند

27. *****

28. آنان که پریروی و شکر گفتارند

    حیفست که روی خوب پنهان دارند

29. فی الجمله نقاب نیز بیفایده نیست

    تا زشت بپوشند و نکو بگذارند

30. *****