باب ششم در قناعت حکایت هشتم
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/باب-ششم-در-قناعت-حکایت-هشتم

متن باب ششم در قناعت حکایت هشتم

1. یکی را ز مردان روشن ضمیر

   امیر ختن داد طاقی حریر

   پاشاه ختن، به یکی از انسان‌های روشن روان، یک ردای ابریشمی داد

2. ز شادی چو گلبرگ خندان شکفت

   نپوشید و دستش ببوسید و گفت

   آن مرد روشن دل، از شدت خوشحالی، همانند یک گلبرگ خندان شکفته شد. اما، آن ردا را نپوشید و دستان امیر را بوسید و گفت:

3. چه خوب است تشریف میر ختن

   وز او خوب تر خرقه خویشتن

   خلعتی امیر ختن، خیلی خوب است اما خرقه خودم، از آن بهتر است.

4. گر آزاده ای بر زمین خسب و بس

   مکن بهر قالی زمین بوس کس

   اگر انسان آزاده‌ای هستی، تنها روی زمین بخواب. به سبب بدست آوردن قالی، خاک پای کسی را نبوس.