در شکر بر عافیت حکایت دوازدهم
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/در-شکر-بر-عافیت-حکایت-دوازدهم

متن در شکر بر عافیت حکایت دوازدهم

1. فقیهی بر افتاده مستی گذشت

   به مستوری خویش مغرور گشت

   فقیهی از بالای مستی عبور کرد و به پارسایی خودش مغرور شد

2. ز نخوت بر او التفاتی نکرد

   جوان سر برآورد کای پیرمد

   به خاطر غروری که داشت، به او توجهی نکرد. جوان مست سرش را بالا آورد و گفت: ای پیرمرد!

3. تکبر مکن چون به نعمت دری

   که محرومی آید ز مستکبری

   هنگامی که خداوند نعمتی به تو داده است، کبر و غرور نداشته باش چرا که نتیجه غرور، بی‌بهرگی است

4. یکی را که در بند بینی مخند

   مبادا که ناگه درافتی به بند

   اگر شخص گرفتاری را دیدی، به او نخند مبادا که ناگهان خودت هم گرفتار شوی

5. نه آخر در امکان تقدیر هست

   که فردا چو من باشی افتاده مست

   مگر نه اینکه تقدیر زندگی به گونه‌ای است که امکان دارد فردا تو هم مثل من، مست افتاده باشی؟!

6. تو را آسمان خط به مسجد نبشت

   مزن طعنه بر دیگری در کنشت

   این تقدیر و سرنوشت بوده است که تو را به مسجد انداخته است، بنابراین به کسی که در معنبد کافران افتاده است طعنه نزن

7. ببند ای مسلمان به شکرانه دست

   که زنار مغ بر میانت نبست

   ای مسلمان! به نشانه سپاس از آنکه سرنوشت به کمرت کستی زرتشتیان را نبسته است، دستت را به سینه‌ات بگذار.

8. نه خود می رود هر که جویان اوست

   به عنفش کشان می برد لطف دوست

   کسی که به جستجوی دوست(خدا) است، به اراده خودش به سوی او نمی‌رود، بلکه، این لطف خدا است که او را به جبر، کشان کشان به سمت خودش می‌کشد.