ای صوفی سرگردان، در بند نکونامی

متن ای صوفی سرگردان، در بند نکونامی

ای صوفی سرگردان در بند نکونامی

تا درد نیاشامی زین درد نیارامی

ای صوفی‌ای که در چنگال خوشنامی گرفتار شده‌ای (و آبرو و خوشنامی تو را از این سو به آن سو می‌کشاند) تا زمانی که از شراب عشق ننوشی، از این رنج خلاصی نخواهی یافت
ملک صمدیت را چه سود و زیان دارد

گر حافظ قرآنی یا عابد اصنامی

این که تو حافظ قرآن باشی یا بت‌ها را بپرستی، برای خداوندی که از همه کس و همه چیز بی‌نیاز است، سود و زیانی ندارد.
زهدت به چه کار آید گر رانده درگاهی

کفرت چه زیان دارد گر نیک سرانجامی

اگر از درگاه دوست بیرون شدی، دیگر زهد و پارسایی‌ات به دردت نخواهد خورد. اما اگر عاقبت به خیر شدی، کفر و بی‌دینی هیچ ضرری برایت نخواهد داشت.
بیچاره توفیقند هم صالح و هم طالح

درمانده تقدیرند هم عارف و هم عامی

همه، چه نیکوکار و چه بدکردار، نیازمند عنایت خداوند هستند. همه، چه مردم عارف و چه مردم عادی، اسیر سرنوشت هستند.
جهدت نکند آزاد ای صید که در بندی

سودت نکند پرواز ای مرغ که در دامی

ای صید که در دام گرفتار شده‌ای! با تلاش و کوشش از این بند رها نخواهی شد. ای پرنده‌ای که در دام افتاده‌ای! بال و پر زدن سودی برایت ندارد.
جامی چه بقا دارد در رهگذر سنگی

دور فلک آن سنگست ای خواجه تو آن جامی

جام شیشه‌ای که در مسیر حرکت یک سنگ قرار گرفته‌ است، برقرار باقی نمی‌ماند. ای خواجه! گردش روزگار همچون آن سنگ است و تو مثل آن جام هستی که ناچار از میان خواهی رفت.
این ملک خلل گیرد گر خود ملک رومی

وین روز به شام آید گر پادشه شامی

حتی اگر پادشاه روم باشی، این پادشاهی بقایی نخواهد داشت. حتی اگر پادشاه شام هم باشی، این روز به شب می‌انجامد
کام همه دنیا را بر هیچ منه سعدی

چون با دگری باید پرداخت به ناکامی

ای سعدی! هنگامی که باید با حسرت و ناامیدی و محرومیت با دیگری مواجه شد، به ناچار باید لذت همه‌ی جهان را به هیچ انگاری
گر عاقل و هشیاری از دل خبری داری

تا آدمیت خوانند ورنه کم از انعامی

اگر عاقل و هوشیار باشی آنچنان که بتوان تو را انسان نامید، باید از دل بهره‌ای برده باشی؛ وگرنه از چهارپایان هم کمتری