چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/چه-فتنه-بود-که-حسن-تو-در-جهان-انداخت

متن چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت

1. چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت

   که یک دم از تو نظر بر نمی توان انداخت

   این چه ولوله و آشوبی بود که زیبایی تو در جهان ایجاد کرد که یک لحظه هم نمی توان نگاه را از روی تو برداشت

2. بلای غمزه نامهربان خون خوارت

   چه خون که در دل یاران مهربان انداخت

   بلایی که از عشوه نامهربانانه‌ات که خون عاشقانت را می‌ریزد، دل دوستان مهربان تو را بسیار خونین کرد.

3. ز عقل و عافیت آن روز بر کران ماندم

   که روزگار حدیث تو در میان انداخت

   از روزی که روزگار داستان وجود تو را ارائه کرد، مصلحت اندیشی و عافیت ورزی را کنار گذاشتم

4. نه باغ ماند و نه بستان که سرو قامت تو

   برست و ولوله در باغ و بوستان انداخت

   از زمانی که قامت همچون سرو تو برافراشته شد و در باغ و بوستان آشوب به پا کرد، دیگر نه باغی باقی ماند و نه بوستانی

5. تو دوستی کن و از دیده مفکنم زنهار

   که دشمنم ز برای تو در زبان انداخت

   بیا و حق دوستی را به جا بیاور و من را از چشم نینداز چرا که به خاطر تو بود که دشمنم حکایت من را در زبان مردم انداخت

6. به چشم های تو کان چشم کز تو برگیرند

   دریغ باشد بر ماه آسمان انداخت

   قسم به چشمان تو که حیف است چشم‌ها پس از نگاه کردن به تو، حتی به ماه آسمان نگاه کنند.

7. همین حکایت روزی به دوستان برسد

   که سعدی از پی جانان برفت و جان انداخت

   یک روز این ماجرا به گوش دوستان می‌رسد که سعدی به دنبال جانان رفت و جان خود را رها کرد.