فتنه

ما بساط از فتنه ایمن کرده ایم

صد هزاران شمع روشن کرده ایم

فتنه افکند آن قبا اندر میان

عاریت میخواستندش کودکان

به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد

فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت

چشمی که نه فتنه تو باشد

چون گوهر اشک غرق خون باد

طریق عشق پرآشوب و فتنه است ای دل

بیفتد آن که در این راه با شتاب رود

غریبی که پر فتنه باشد سرش

میازار و بیرون کن از کشورش

فتنه باشد شاهدی شمعی به دست

سرگران از خواب و سرمست از شراب

اگر تو سرو خرامان ز پای ننشینی

چه فتنه ها که بخیزد میان اهل نشست

من فتنه زمانم وان دوستان که داری

بی شک نگاه دارند از فتنه زمانت

تا دل به تو پیوستم راه همه دربستم

جایی که تو بنشینی بس فتنه که برخیزد

هر ساعتی این فتنه نوخاسته از جای

برخیزد و خلقی متحیر بنشاند

دو چشم مست تو کز خواب صبح برخیزند

هزار فتنه به هر گوشه ای برانگیزند

فتنه ای بر بام باشد تا یکی

سر به دیوار سرایی می زند

فتنه ام بر زلف و بالای تو ای بدر منیر

قامتست آن یا قیامت عنبرست آن یا عبیر

نماند فتنه در ایام شاه جز سعدی

که بر جمال تو فتنه ست و خلق بر سخنش

بنشین که هزار فتنه برخاست

از حلقه عارفان مدهوش

مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی

که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم

دلم صد بار می گوید که چشم از فتنه بر هم نه

دگر ره دیده می افتد بر آن بالای فتانم

روی تو بر پشت زمین خلق را

موجب فتنه ست و فتور ای صنم

گر سنگ فتنه بارد فرق منش سپر کن

ور تیر طعنه آید جان منش نشانه

بتا تو روی ز من برمتاب ودستم گیر

که در سرم ز تو آشوب و فتنه هاست هنوز

پرده اگر برافکنی وه که چه فتنه ها رود

چون پس پرده می رود اینهمه دلرباییت

به روزگار تو ایام دست فتنه ببست

به یمن تو در اقبال بر جهان بگشاد

چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت

که یک دم از تو نظر بر نمی توان انداخت

فی الجمله قیامت تویی امروز در آفاق

در چشم تو پیداست که باب فتنست آن

حالی درون پرده بسی فتنه می رود

تا آن زمان که پرده برافتد چه ها کنند

فتنه می بارد از این سقف مقرنس برخیز

تا به میخانه پناه از همه آفات بریم

ازان همنشین تا توانی گریز

که مر فتنه خفته را گفت خیز

سیه چال و مرد اندر او بسته پای

به از فتنه از جای بردن به جای

منجمی بخانه درآمد یکی مرد بیگانه را دید با زن او بهم نشسته دشنام و سقط گفت و فتنه و آشوب برخاست صاحبدلی که برین واقف بود گفت

کس از فتنه در پارس دیگر نشان

نبیند مگر قامت مهوشان

چه می خسبی ای فتنه روزگار

بیا و می لعل نوشین بیار

نگه کرد شوریده از خواب و گفت

مرا فتنه خوانی و گویی مخفت

در ایام سلطان روشن نفس

نبیند دگر فتنه بیدار کس

سر فتنه دارد دگر روزگار

من و مستی و فتنه چشم یار

ما را غمی ز فتنه باد سموم نیست

در پیش خار و خس چه زمستان چه نوبهار

ولوله در شهر نیست جز شکن زلف یار

فتنه در آفاق نیست جز خم ابروی دوست

من چنان عاشق رویت که ز خود بی خبرم

تو چنان فتنه خویشی که ز ما بی خبری

کف نیاز به حق برگشای و همت بند

که دست فتنه ببندد خدای کارگشای

ظالمی را خفته دیدم نیمروز

گفتم این فتنست خوابش برده به

گشادند بر هم در فتنه باز

به لا و نعم کرده گردن دراز

بگفت ایدوست تیر طعنه تا چند

من از دست تو افتادم درین بند

تو گفتی راه عشق از فتنه پاکست

چو دیدم پرتگاهی خوفناکست