سلامی چو بوی خوش آشنایی

متن سلامی چو بوی خوش آشنایی

سلامی چو بوی خوش آشنایی

بدان مردم دیده روشنایی

سلامی همچون بوی خوش آشنایی به آن کسانی که بیننده‌ی روشنایی و امید هستند.
درودی چو نور دل پارسایان

بدان شمع خلوتگه پارسایی

درودی همچون نور دل نیکوکاران به کسی که روشنی بخش خلوت نیکوکاری است.
نمی بینم از همدمان هیچ بر جای

دلم خون شد از غصه ساقی کجایی

از میان کسانی که همنشینم بوده‌اند کسی را در کنارم نمی‌بینم. دلم از غم به درد آمده است؛ ای ساقی کجایی که با شراب خود درد دلم را تسکین بخشی
ز کوی مغان رخ مگردان که آن جا

فروشند مفتاح مشکل گشایی

از محله‌ی می فروشان دوری نکن که در آنجا کلید حلال مشکلات را می‌فروشند.
عروس جهان گر چه در حد حسن است

ز حد می برد شیوه بی وفایی

دنیا همچون عروسی با نهایت زیبایی است ولی رسم بی‌وفایی‌اش، بیش از حد است.
دل خسته من گرش همتی هست

نخواهد ز سنگین دلان مومیایی

دل رنجور من اگر هنوز همت و بلند نظری دارد، از سنگدلان شفا طلب نمی‌کند
می صوفی افکن کجا می فروشند

که در تابم از دست زهد ریایی

کجا شرابی می‌فروشند که صوفی را از پا می‌اندازد؟ چرا که از دست پارسایی دروغین در تب و تاب هستم.
رفیقان چنان عهد صحبت شکستند

که گویی نبوده ست خود آشنایی

دوستان آنچنان پیمان همنشینی را زیر پا گذاشتند که گویا اصلاً از همان اول هم هیچ عهد و پیمانی در میان نبوده است.
مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع

بسی پادشایی کنم در گدایی

ای نفس آزمند و حریص! اگر تو بگذاری در حالت گدایی هم همچون پادشاهان زندگی خواهم کرد.
بیاموزمت کیمیای سعادت

ز همصحبت بد جدایی جدایی

راز خوشبختی را به تو می‌آموزم: از همنشین بد دور باش
مکن حافظ از جور دوران شکایت

چه دانی تو ای بنده کار خدایی

ای حافظ! از نامرادی روزگار شکایت نکن. تو بنده‌ای هستی و از کار خدا سر در نمی‌آوری