از هر چه می رود سخن دوست خوشترست
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/از-هر-چه-می-رود-سخن-دوست-خوشترست

متن از هر چه می رود سخن دوست خوشترست

1. از هر چه می رود سخن دوست خوشترست

   پیغام آشنا نفس روح پرورست

   از دوست گفتن، دلپذیرتر از هر سخن دیگری است. پیامی که از دوست و آشنا می‌رسد، همانند نفس، روح و روان را تازه می‌کند.

2. هرگز وجود حاضر غایب شنیده ای

   من در میان جمع و دلم جای دیگرست

   تاکنون شنیده‌ای که کسی هم در جمع حضور داشته باشد و هم حضور نداشت باشد؟ من چنین کسی هستم چرا که جسمم در جمع حضور دارد ولی دلم و ذهنم در جای دیگری مشغول است.

3. شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر

   چون هست اگر چراغ نباشد منورست

   وقتی که زیبارو در جمع حضور نداشته باشد، دیگر به شمع نیازی نیست و به شمع باید گفت که خاموش شود. وقتی هم که زیبا رو در جمع حضور دارد، حتی اگر چراغی روشن نباشد، از نور زیبارو، محفل نورانی است (و بنابراین باز هم به وجود چراغ نیازی نیست!)

4. ابنای روزگار به صحرا روند و باغ

   صحرا و باغ زنده دلان کوی دلبرست

   عامه مردم به صحرا و باغ می‌روند. اما برای زنده دلان، صحرا و باغ، چیزی جز کوی دلبر نیست.

5. جان می روم که در قدم اندازمش ز شوق

   درمانده ام هنوز که نزلی محقرست

   قصد دارم که بروم و از شدت شوق، جانم را در پیش قدمش قربانی کنم. اما هنوز دودل هستم چرا که جانم، پیشکشی ناچیزی است.

6. کاش آن به خشم رفته ما آشتی کنان

   بازآمدی که دیده مشتاق بر درست

   ای کاش آن کسی که از دست ما عصبانی شده بود، برای آشتی برمی‌گشت چراکه چشمان مشتاق، (برای بازگشت او) به در خیره شده است.

7. جانا دلم چو عود بر آتش بسوختی

   وین دم که می زنم ز غمت دود مجمرست

   ای عزیز جان! دلم را همچون عود در آتش سوزاندی. و این آهی که می‌بینی از غم تو بیرون می‌دهم، دود حاصل از سوختنم در آتشدان است.

8. شب های بی توام شب گورست در خیال

   ور بی تو بامداد کنم روز محشرست

   شب‌هایی که بی تو سر می‌کنم، همانند شب گور، در عالم خواب و بیداری و عالم کابوس سپری می‌شود. و اگر بتوانم تا صبح جان سالم بدر کنم و تا بامداد زنده بمانم، روزم همانند صبح قیامت، پر از تشویش خواهد بود.

9. گیسوت عنبرینه‌ی گردن تمام بود

   معشوق خوبروی چه محتاج زیورست

   موهایت همانند گردنبد عنبرینی بود که تمام گردنت را پوشانده بود. معشوق زیبا نیازی به زیورآلات ندارد.

10. سعدی خیال بیهده بستی امید وصل

    هجرت بکشت و وصل هنوزت مصورست

    ای سعدی! امیدواری تو به وصال، خیال خام و بیهوده‌ای بیش نیست. دوری تو را کشت و هنوز خیال می‌کنی که وصال امکان پذیر است؟!

11. زنهار از این امید درازت که در دلست

    هیهات از این خیال محالت که در سرست

    تو را هشدار می‌دهم از این امید که زمانی طولانی است که در دل تو وجود دارد! این خیال محال که در سر داری، چقدر دور و نشدنی است!