حکایت عابد و استخوان پوسیده
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/حکایت-عابد-و-استخوان-پوسیده

متن حکایت عابد و استخوان پوسیده

1. شنیدم که یک بار در حله ای

   سخن گفت با عابدی کله ای

   شنیدم که یک دفعه، در محله‌ای یک جمجمه‌ی سر، به پارسایی گفت:

2. که من فر فرماندهی داشتم

   به سر بر کلاه مهی داشتم

   که من دارای شکوه فرماندهی بودم و بر سرم، کلاه ریاست می‌گذاشتم.

3. سپهرم مدد کرد و نصرت وفاق

   گرفتم به بازوی دولت عراق

   بخت و تقدیر به یاریم آمد و پیروزی همراهم شد و با قدرتِ جاه و مکنتی که داشتم، عراق را تصرف کردم.

4. طمع کرده بودم که کرمان خورم

   که ناگه بخوردند کرمان سرم

   به طمع افتاده بودم که کرمان را هم بگیرم که ناگهان، کرم‌ها شروع به خوردن سرم کردند (مردم)

5. بکن پنبه غفلت از گوش هوش

   که از مردگان پندت آید به گوش

   پنبه‌ی بی‌خبری را از گوش خِرَدَت بیرون بیاور؛ باشد که اندرزی از مردگان به گوشت برسد.