من از آن روز که دربند توام آزادم
سعدی
https://www.sherfarsi.ir/sadi/من-از-آن-روز-که-دربند-توام-آزادم

متن من از آن روز که دربند توام آزادم

1. من از آن روز که دربند توام آزادم

   پادشاهم که به دست تو اسیر افتادم

   من آزادی ام را از زمانی بدست آوردم که گرفتار تو شدم. من با به اسارت درآمدن توسط تو، به مقام پادشاهی رسیده ام

2. همه غم های جهان هیچ اثر می نکند

   در من از بس که به دیدار عزیزت شادم

   از بس که از دیدار تو خوشحالم، تمام غصه های دنیا هم نمی توانند بر من اثر بگذارند و مرا ناراحت کنند

3. خرم آن روز که جان می رود اندر طلبت

   تا بیایند عزیزان به مبارک بادم

   چقدر خوب است روزی که در راه بدست آوردن تو جانم را از دست بدهم. در آن روز فرخنده، دوستان برای عرض تبریک به دیدارم می آیند

4. من که در هیچ مقامی نزدم خیمه انس

   پیش تو رخت بیفکندم و دل بنهادم

   من که دلبسته هیچ جایگاه و مکان و موقعیتی نشدم، در برابر تو توقف کردم و دل به تو بستم

5. دانی از دولت وصلت چه طلب دارم هیچ

   یاد تو مصلحت خویش ببرد از یادم

   می دانی که من از موهبت رسیدن به تو چه انتظاری دارم؟ هیچ چشمداشتی ندارم؛ چرا که وقتی به یاد تو هستم، صلاح و مصلحت خودم را فراموش می کنم

6. به وفای تو کز آن روز که دلبند منی

   دل نبستم به وفای کس و در نگشادم

   به وفاداری تو قسم میخورم که از روزی که با من پیمان مهر بستی، دیگر از دیگران انتظار وفاداری ندارم و خواهان وفاداری کس دیگری نیستم و دروازه دلم را بروی هیچ کس دیگری باز نکردم

7. تا خیال قد و بالای تو در فکر منست

   گر خلایق همه سروند چو سرو آزادم

   تا وقتی که در فکر قد و قامت تو هستم، اگر همه مردم قامتی همچون سرو داشته باشند، من از اندیشیدن به قامت آنان آزاد هستم و برایم اهمیتی ندارند

8. به سخن راست نیاید که چه شیرین سخنی

   وین عجبتر که تو شیرینی و من فرهادم

   با سخن نمی توان شیرین زبانی ات را بطور کامل توضیح داد. عجیب تر اینکه من و تو مثال فرهاد و شیرین هستیم

9. دستگاهی نه که در پای تو ریزم چون خاک

   حاصل آنست که چون طبل تهی پربادم

   امکاناتی ندارم که مثل خاک به پایت نثار کنم . نتیجه میگیریم که من مثل طبل هستم که بزرگ و پرصداست ولی در درون چیزی جز باد ندارد و خالی است

10. می نماید که جفای فلک از دامن من

    دست کوته نکند تا نکند بنیادم

    اینگونه به نظر می آید که روزگار قصد ندارد تا وقتی که ریشه ام را نکنده است از نامهربانی اش نسبت به من دست بردارد (تا نابود نشده ام، دنیا به من نامهربانی خواهد کرد)

11. ظاهر آنست که با سابقه حکم ازل

    جهد سودی نکند تن به قضا دردادم

    ظاهرا اینگونه پیداست که بدلیل فرمانی که در آغاز آفرینش صادر شده است، تلاش و کوشش سودی ندارد؛ بنابراین من خودم را بدست سرنوشت سپردم

12. ور تحمل نکنم جور زمان را چه کنم

    داوری نیست که از وی بستاند دادم

    چاره دیگری ندارم و مجبورم نامهربانی زمانه را تحمل کنم؛ چرا که قاضی ای وجود ندارد که حق من را از او بگیرد

13. دلم از صحبت شیراز به کلی بگرفت

    وقت آنست که پرسی خبر از بغدادم

    از بودن در شیراز دلم گرفته است؛ دیگر موقع آن رسیده که درباره بغداد از من پرس و جو کنی

14. هیچ شک نیست که فریاد من آن جا برسد

    عجب ار صاحب دیوان نرسد فریادم

    تردیدی وجود ندارد که فریاد دادخواهی من به گوش او خواهد رسید؛ اگر صاحب دیوان به داد من نرسد، باید تعجب کرد

15. سعدیا حب وطن گر چه حدیثیست صحیح

    نتوان مرد به سختی که من این جا زادم

    ای سعدی! اگر چه روایت وطن دوستی، روایتی معتبر است، اما اینکه من در اینجا بدنیا آمده ام دلیل بر آن نمیشود که همین جا در سختی و درماندگی بمیرم