سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند
حافظ
https://www.sherfarsi.ir/hafez/سرو-چمان-من-چرا-میل-چمن-نمی-کند

متن سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند

1. سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند

   همدم گل نمی شود یاد سمن نمی کند

   چرا سرو خرامان من هوس رفتن به چمنزار را ندارد؟ چرا همنشین گل نمی‌شود؟ چرا از یاسمن یاد نمی‌کند؟

2. دی گله ای ز طره اش کردم و از سر فسوس

   گفت که این سیاه کج گوش به من نمی کند

   دیروز از زلفان او گله کردم. افسوس که به من اینگونه پاسخ داد که این موهای سیاه موجدار، از من حرفشنوی ندارند.

3. تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

   زان سفر دراز خود عزم وطن نمی کند

   از زمانی که دل ولگرد من به چین (کشور چین - تاب) زلفان او سفر کرد، دیگر قصد بازگشت از آن سفر طولانی را ندارد.

4. پیش کمان ابرویش لابه همی کنم ولی

   گوش کشیده است از آن گوش به من نمی کند

   نزد ابروان کمانی‌اش زاری می‌کنم ولی به زاری من توجهی نمی‌کند و به من گوش نمی‌دهد.

5. با همه عطف دامنت آیدم از صبا عجب

   کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی کند

   با این همه چین  و تابی که دامنت دارد، از این متعجب هستم که چرا باد صبا پس از گذشتن از کنار دامن تو (که همانند کشور چین دارای مشک است)، بوی خوش مشک به خود نمی‌گیرد تا خاک را از عطر مشک آکنده سازد.

6. چون ز نسیم می شود زلف بنفشه پرشکن

   وه که دلم چه یاد از آن عهدشکن نمی کند

   هنگامی که می‌بینم که نسیم، زلفان بنفشه را موجدار می‌کند، به یاد زلفان موجدار محبوب پیمان شکن خود می‌افتم.

7. دل به امید روی او همدم جان نمی شود

   جان به هوای کوی او خدمت تن نمی کند

   دلم به امید آنکه روزی همدم چهره محبوبم شود، با جانم همنفس نمی‌شود. جان من هوایی کوی مجبوب شده است و به این سبب، دیگر برای تنم خدمتگزاری نمی‌کند.

8. ساقی سیم ساق من گر همه درد می دهد

   کیست که تن چو جام می جمله دهن نمی کند

   با وجودی که ساقی من که ساق‌های سفید رنگ دارد، به جای شراب، درد می‌دهد، همه، تن‌هایشان را همانند جام شراب می‌گشایند تا پذیرای درد او باشند.

9. دستخوش جفا مکن آب رخم که فیض ابر

   بی مدد سرشک من در عدن نمی کند

   آبرو و اعتبار من را با جفای خود از میان نبر چرا که بدون یاری اشکان من، قطرات باران نمی‌توانند بدل به مروارید بهشتی شوند.

10. کشته غمزه تو شد حافظ ناشنیده پند

    تیغ سزاست هر که را درد سخن نمی کند

    حافظ پند نصیحت گویان را نشنید و بنابراین با زخم غمزه تو به هلاکت رسید. هر کسی که نصیحت گوش نکند، سزاوار زخم شمشیر است.