قفا

گفتا هر آنکه عیب کسی در قفا شمرد

هر چند دل فریبد و رو خوش کند عدوست

قفا خوردی از دست یاران خویش

چو مسمار پیشانی آورده پیش

کرا تیغ قهر اجل در قفاست

برهنه ست اگر جوشنش چند لاست

شکر نعمت می کنم گر خلعتی

می فرستد یا قفایی می زند

می روم وز سر حسرت به قفا می نگرم

خبر از پای ندارم که زمین می سپرم

از قفا سیر نگشتم من بدبخت هنوز

می روم وز سر حسرت به قفا می نگرم

راه عشق تو درازست ولی سعدی وار

می روم وز سر حسرت به قفا می نگرم

ما خود نمی رویم دوان در قفای کس

آن می برد که ما به کمند وی اندریم

ازان تیره دل مرد صافی درون

قفا خورد و سر بر نکرد از سکون

نماند از وشاقان گردن فراز

کسی در قفای ملک جز ایاز

من اندر قفای تو می تاختم

ز خدمت به نعمت نپرداختم

قفا خورند و ملامت برند و خوش باشند

شب فراق به امید بامداد وصال

مودت اهل صفا چه در روی و چه در قفا نه چنان کز پست عیب گیرند و در پیشت میرند

در برابر چو گوسپند سلیم

در قفا همچو گرگ مردمخوار

حرامش باد ملک و پادشاهی

که پیشش مدح گویند از قفا ذم

سگان در قفای او افتادند خواست تا سنگی بردارد و سگانرا دفع کند در زمین یخ گرفته بود عاجز شد گفت این چه حرامزاده مردمانند سگ را گشاده اند و سنگ را بسته

کاربردهای قفا