میغ

سرشک غم از دیده باران چو میغ

که عمرم به غفلت گذشت ای دریغ

ز وجد آب در چشمش آمد چو میغ

ببارید بر چهره سیل دریغ

اگر باد و برف است و باران و میغ

وگر رعد چوگان زند برق تیغ

چو نیلوفر در آب و مهر در میغ

پری رخ در نقاب پرنیانست

واندر گلوی دشمن دولت کند چو میغ

فراش او طناب در بارگاه را

چشمه از سنگ برون آید و باران از میغ

انگبین از مگس نحل و در از دریا بار

ز گرد سواران هوا بست میغ

چو برق درخشنده پولاد تیغ

فروزنده میغ و برنده تیغ

بجنگ اندرون جان ندارم دریغ

کس از داد یزدان نیابد گریغ

وگر چه بپرد برآید به میغ

جهان زیرپای اندر آرد به تیغ

نهد تخت شاه از بر پشت میغ

من و رستم و اسب شبدیز و تیغ

نیارد برو سایه گسترد میغ

زبانش به کردار برنده تیغ

چو دریا دل و کف چو بارنده میغ

پر از ناله کوس شد مغز میغ

پر از آب شنگرف شد جان تیغ

نشست از بر رخش و رخشنده تیغ

کشید و بیامد چو غرنده میغ

یکی نامه باید چو برنده تیغ

پیامی به کردار غرنده میغ

چو برق درخشنده از تیره میغ

همی آتش افروخت از گرز و تیغ

به شمشیر بستانم از کوه تیغ

عقاب اندر آرم ز تاریک میغ

دمیدی به کردار غرنده میغ

میانم بدو نیم کردی به تیغ

همانا که باران نبارد ز میغ

فزون زانک بارید بر سرش تیغ

برآمد یکی میغ بارش تگرگ

تگرگی که بردارد از ابر مرگ

چو بهرام بر شد ببالای تیغ

بغرید برسان غرنده میغ

چو نیزه قلم شد بگرز و بتیغ

همی خون چکانید بر تیره میغ

ببارید الماس از تیره میغ

همی آتش افروخت از گرز و تیغ

چنان آتش افروخت از ترگ و تیغ

که گفتی همی گرز بارد ز میغ

درختیست بارش همه گرز و تیغ

نترسد اگر سنگ بارد ز میغ

ز بس نیزه و گرز و گوپال و تیغ

تو گفتی همی ژاله بارد ز میغ

بریشان ببارید چو ژاله میغ

چه تیر از کمان و چه پولاد تیغ

ابا ترگ زرین و کوپال و تیغ

خروشان بکردار غرنده میغ

ستاره سنان بود و خروشید تیغ

از آهن زمین بود وز گرز میغ

چو بر درفشان که از تیره میغ

همی آتش افروخت ازهردو تیغ

جهان چون شب تیره از تیره میغ

چو ابری که باران او تیر و تیغ

بزرگان که از تخم پورست تیغ

زدندی شب تیره بر باد میغ

شد اندر هوا گرد برسان میغ

چه میغی که باران او تیر و تیغ

فروغ سر نیزه و تیر و تیغ

بتابد چنان چون ستاره ز میغ

دریغ آن گو شاهزاده دریغ

چو تابنده ماه اندرون شد به میغ

جهان ویژه کردم به برنده تیغ

چرا داد از من دل شاه میغ

همی گرز بارید و پولاد تیغ

ز گرد سپاه آسمان گشت میغ

اگر خاک داری تو از من دریغ

نشاید سپردن هوا را چو میغ

زبانش به کردار برنده تیغ

به چربی عقاب اندر آرد ز میغ

تو گفتی هوا تیغ بارد همی

جهان یکسره میغ دارد همی

چنین تا پدید آمد از میغ شید

در و دشت شد چون بلور سپید

که در پی میانش ببرم به تیغ

وگر داستان را برآید به میغ

ندارد ز کس روشنایی دریغ

چو بگذارد از چرخ گردنده میغ

به خون آب داده همه تیغ را

بدان تیغ برنده مر میغ را

ز بس نیزه و گرز و کوپال و تیغ

توگفتی همی سنگ بارد ز میغ

ز زخم تبرزین و گوپال و تیغ

ز دریا برآمد یکی تیره میغ

سلیحش یکی هندوی تیغ بود

که درزخم چون آتش میغ بود

خروش آمد از گرز و گوپال و تیغ

از آهن زمین بود وز گرد میغ

ریش بر می کند و می گفت ای دریغ

کافتاب نعمتم شد زیر میغ

ای دریغا ای دریغا ای دریغ

کانچنان ماهی نهان شد زیر میغ

ناقت الله آب خورد از جوی و میغ

آب حق را داشتند از حق دریغ

خون نپوشد گوهر تیغ مرا

باد از جا کی برد میغ مرا

پس ز مستیها بگفتند ای دریغ

بر زمین باران بدادیمی چو میغ

گفت ویران گشت این خانه دریغ

گفت اندر مه نگر منگر به میغ

کو ببخشد هم به میغ و هم به ماغ

نور جان والله اعلم بالبلاغ

دست خایی بعد از آن تو کای دریغ

این چنین ماهی بد اندر زیر میغ

نان ز خوکان و سگان نبود دریغ

کسپ مردم نیست این باران و میغ

آنک جو دید آب را نکند دریغ

خاصه آن کو دید آن دریا و میغ

از کپی خویان کفران که دریغ

بر نبی خویان نثار مهر و میغ

نیست هر مطلوب از طالب دریغ

جفت تابش شمس و جفت آب میغ

اشک می بارید هر یک هم چو میغ

دست می خایید و می گفت ای دریغ

گشته مردان بندگان از تیغ تو

وان زنان ملک مه بی میغ تو

برقی که ز میغ آن جهان روی نمود

چون سوخته ای نیست کرا دارد سود

دست تو به جود طعنه بر میغ زند

در معرکه تیغ گوهر آمیغ زند

ببارش تیغ او چون آهنین میغ

کلید هفت کشور نام آن تیغ

در آغوشت کشم چون آب در میغ

مرا جانی تو با جان چون زنم تیغ

به سرهنگی حمایل کردن تیغ

بسا مه را که پوشد چهره در میغ

چرا بر جای ماندی چون سیه میغ

بر آتش می روی یا بر سر تیغ

گر افتادی سر یکسو زن از میغ

نبودی جای سوزن جز سر تیغ

گر آنگه می زدی یک حربه چون میغ

چو صبح اکنون دو دستی میزنی تیغ

مدارم بیش ازین چون ماه در میغ

تو دانی و سر اینک تاج یا تیغ

چنان زد بر جگرگاهش سر تیغ

که خون برجست ازو چون آتش از میغ

چون ماه من اوفتاد در میغ

دارم سر تیغ کو سر تیغ

می زد نفسی گرفته چون میغ

می خورد غمی نهفته چون تیغ

مه به آواز طشت رسته ز میغ

نه به طشت تهی به طشت و به تیغ

درهم افکندشان به صدمه تیغ

گفتی او باد بود و ایشان میغ

برق وارم به وقت بارش میغ

به یکی دست می به دیگر تیغ

من ز بادش سپر فکنده چو میغ

او کشیده چو برق بر من تیغ

از طلسمی بدو رسیدی تیغ

ماه عمرش نهان شدی در میغ

محیطی چه گویم چو بارنده میغ

به یک دست گوهر به یک دست تیغ

بریزد در آشوب چون میغ او

سر تیغ کوه از سر تیغ او

یکی لشگر انگیخت کز ترک و تیغ

فروزنده برقش برآمد به میغ

پلارک چنان تافت از روی تیغ

که در شب ستاره ز تاریک میغ

ز بس کوفتن بر زمین گرز و تیغ

ز هر غار بر شد غباری به میغ

زهرین حمله زهرای تیغ

شده آب خون در دل تند میغ

فروهشت بر ترک شه تیغ را

ز برق آتشی کی رسد میغ را

ترنگا ترنگ درفشنده تیغ

به مه درقها را برآورده میغ

فرو ریخت باران رحمت ز میغ

فرو نشست زنگار زنگی ز تیغ

سکندر چو دانست کان تیغ میغ

به تندر برآرد همی برق تیغ

ز تاب نفس بر هوا بست میغ

جهان سوخت از آتش برق تیغ

چپ و راست آراست از ترک و تیغ

چو آرایش گلشن از اشک میغ

برانگیخت رزمی چو بارنده میغ

تگرگش ز پیکان و باران ز تیغ

که با آنکه پهلو دریدم چو میغ

همی آید از پهلویم بوی تیغ

نهادند خوان آنگهی بی دریغ

گراینده شد گرد عنبر به میغ

چو بر جوشم از خشم چون تند میغ

در آب آتش انگیزم از دود تیغ

تو دانی که بر تارک مهر و میغ

نشاید زدن نیزه و تیر و تیغ

شه ار ماه او درنیارد به میغ

سرتخت خواهد گرفتن به تیغ

به تاراج ملکش درآید چو میغ

دهد ملک او را به تاراج تیغ

مه روی پوشیده در زیر میغ

به گوهر زبانی در آمد چو تیغ

سر آهنگ تا ساقه از تیر و تیغ

برآورد کوهی ز دریا به میغ

برون آمد از پرده تیره میغ

ز هر تیغ کوهی یکی کوه تیغ

ز پولاد پوشان الماس تیغ

به خورشید روشن درآورد میغ

به جایی رسیدند کر بیم تیغ

پراکندگیشان درآمد چو میغ

نباید بر او زخم راندن به تیغ

کز آهن نگردد پراکنده میغ

اگر گفتی آزادی از تند میغ

وگرنه سرت را برد سیل تیغ

جهانگیر چون سر برارد به میغ

به تدبیر گیرد جهان را چو تیغ

به قطره ستان آب دریا چو میغ

به هنگام دادن بده بیدریغ

بسا آب دیده که در میغ تست

بسا خون که در گردن تیغ تست

زهره میغ از دل دریا گشاد

چشمه خضر از لب خضرا گشاد

گر شرم نیامدیش چون میغ

بر لشگر خویشتن زدی تیغ

معانی است در زیر حرف سیاه

چو در پرده معشوق و در میغ ماه